UÇAN HALI BABAM

Tüm bu fotograflara bakinca ve bu kisa, ama koca hayati gözden geçirince bir sey fark ettim.
Aslinda yaptigimiz sey hali dokumak.
Attigimiz her adim.
Yaptigimiz her iyilik, her kötülük birer ilmek.
Unutulur gider saniyoruz.
Oysa halinin üzerine isleniyor.
Hali bittiginde bakiyoruz üstüne, hersey görünüyor.
Dogrular, yanlislar, hatalar, sevaplar.
Birde kimimiz kilim dokuyoruz, kimimiz ipek halilar. Kiminde büyük emek var; kimi makine halisi gibi, pek bedavadan, özensiz yapilmis.
Tek yaptigimiz hali dokumak.
Ancak bitince görürsünüz dokudugunuz hali güzel mi, temiz mi. Baskalarina yarayacak mi? Yoksa kullan ve at mi olacak. Bu halilarin yüzlerce yillik olani, sonsuza kadar yasayacak olanlari var. Leonardo Da Vinci'nin, Piri Reis'in halilari gibi. Babaminki belki yüzlerce yil yasamayacak. Ama bu kadar güzel dokunmus, üstü bu kadar insani desenlerle bezeli, birde bu kadar güzel kokan çok az hali gördüm ben.

O markali, cicili bicili, havali, pahali, ama çarçabuk kir tutan, iki yilda atilan halilara benzemiyor. Çoluk çocugunu, evini ortada birakip maceraya kaçanlara hiç benzemiyor. Tam bir kök boyali Yagci Bedir. Sizler için küçük, emek harcamis, ufak hatalar desenlerin güzelligi arasinda kaybolmus. Benim gözümde ise uçan hali. Bu sabah uyandigimda yastigimin altinda plastik tabanca, serif yildizi ve kemer buldum. Serif oldugum gündü gerçekten. Beni masallardaki gibi uçurdu, en degerli saatlerini bana ayirdi ve maceralar yasatti bana. Simdi fark ediyorum, benim babam uçan haliydi.